स्वप्न..एका घराचं !

"नमस्कार, *** बिल्डर्स का ?" , मी उगाचच पुणेरी स्टाईल मध्ये, पुणेरी स्टाइल मध्ये लोक भले मग ते जांभुळवाडी चे असोत वा उल्हासनगर चे, आव मात्र आणतात सदाशिव पेठेतला आपला जन्म असल्यासारखे. म्हणजे सुरुवातीला खुप गोड बोलणार अगदी चितळेंच्या मिठाईसारखं, शिवी जरी दिली तरी पुढच्याला ती शिवी लागली नाही पाहिजे याची दक्षता फक्त टिपीकल पुणेरी लोकच घेऊ शकतात यावर मा़झा ठाम विश्वास. माझ्या ओळखीतला एका टिपीकल पुणेरी मित्राला बावळट आणि मुर्ख याशिवाय दुसरया शिव्या येत नव्हत्या आणि त्या सुद्धा देताना तो खुप लाजत असे. "आळणी मटन, ना चव ना चोथा !"

"हां जीं, मैं *** बोल रहा हूं , *** बिल्डर्स , *** प्रोजेक्ट, आंबेगाव , मैं यहा के सेल्स पर्सन हू !"...पुढुन बिहारी टोन मध्ये कुणीतरी, हा आणि जी वर दाब टाकत आणि फोन वर बोलताना सुद्धा पाठीत ४० अंशाचा कोन करुन उभा राहिल्यासारखा.

"माझं नाव अजय आहे, मला तुमच्या आंबेगाव मधल्या प्रोजेक्ट विषयी चौकशी करायची होती. थोडी माहिती द्याल का ? "

" सर, ये हमारा पुना में सबसे बडा प्रोजेक्ट हैं | ब्ला ब्ला ब्ला....." त्याने त्याची टेप चालु केली. मला कुणी भैया सापडला ना की विलक्षण आनंद होतो. आणि त्यात बिहारी म्हणजे मग तर काय, मी जाम खुष असतो. मागे एकदा मी जेव्हा ब्लॉग वर 'राज' ची स्तुती केली होती तेव्हा मला एका मुलीचं (अर्थातच बिहारी मुलीचं) ई-पत्र आलं होतं. त्यात तिने राज बद्दल बरंच काही लिहिलं होतं आणि मी त्याच्याबद्दल लिहिलं म्हणून माझा ही त्यात उद्धार केला होता. तिने बिहारी या शब्दाबद्दल आक्षेप घेतला होता. ज्यांना स्वत:ला बिहारी म्हणुन घ्यायला लाज वाटते त्यांनी स्वाभीमानाच्या गप्पा मारु नयेत, नाही का?

"मला लोकेशन सांगता का तुमचं, मी बाणेर वरुन येणार आहे", मी... जसं काही मी त्या गावचाच नाही.
"आप बाणेर से सीधा पुना-बँगलोर हाइवे से आइये. सिंहगड रोड के उपर का एक नया ओव्हरबिज जहा खत्म होता है उधर ही डाये मुडीयें, बस उधर ही हमारा प्रोजेक्ट है"...खे खे खे हसत, काही कारण आहे का हसण्याचं , पण उगाचच !
साला म्हणे पुना-बँगलोर हाइवे, पुणे असा सरळ म्हणायला काय भाडं पडतंय का, पटना लुधीयाना सारखा पुना,ठाना करुन ठेवलंय यांनी. तुमच्या 'पटना' ना 'पुतना' किंवा 'पूतणी' केलं तर आवडेल का रे तुम्हाला ? तुमची जीभ वळत नसेन तर वळवायला शिका नाहीतर आम्ही वळवु एक दिवस.

"डाये मतलब लेफ्ट का राईट ? " , माझं हिंदी तसं लहानपणापासुनच कच्च आहे. मला अजुनही कुणी ढाई असं म्हटलं तर मी त्याला विचारतो की ढाई म्हणजे १.५ की २.५. उगाचच आर.आर.पाटलांसारखं मी "बडे बडे देशोंमे ए॓सी छोटी छोटी" सारखी जड वाक्य हिंदीतुन म्हणायच्या फंदात पडत नाही. ज्यात मी स्वतःला comfortable समजतो त्यात बोलणं नेहमीच चांगलं.

"लेफ्ट लेफ्ट..." , हे म्हणताना त्याने डाव हात दोनदा हलवला असावा.

आतापर्यंतच्या संभाषणातुन मला हे समजलं होतं की ह्या माणसाला मराठी समजत असावं पण बोलता येत नसावं. तो मी हिंदीतुन बोलण्याची वाट पहात होता. पण मी त्याच्या २ पाऊला पुढचा.

"बरं बरं, मला २ बी.एच.के बद्दल थोडी माहिती देता का ?", मला या साईटची सर्व माहिती असुनही मी त्याला हे विचारत होतो कारण मला पहायच होतं की दिपावली निमीत्त यांचे काय दर आहेत. तसा या प्रोजे़क्ट ला मी एक-दीड वर्षांपुर्वी भेट देउन आलेलो आहे. पण यांचे चढे भाव ए॓कुन माझा पारा चढला होता त्यावेळेस. यांनीच नाही तर पुण्यातले सर्व प्रापर्टीचे भाव यांनी चढवलेले आहेत. याचा राग बरेच दिवसांपासुन माझ्या मनात आहे. हे असं का घडतंय याचा मी विचार करु लागलो.

सर्व भारतातले रियल इस्टेटचे दर कमी होउन सुद्धा पुण्यातले दर हे उलटे वाढतच आहेत. सर्वत्र मंदी चालु आहे किंवा थोडीफार कमी होत आहे. पण हे बिल्डर लोक खुप माजलेत आणि त्यांना माजवलयं या आपल्या पुढारयांनी. हेच पुढारी यांच्याकडुन निवडणुकीच्या वेळेस पैसा घेतात आणि मग हे बिल्डर लोक आपल्याला हवा तसा कायदा वाकवतात. अहो गेल्या ३ वर्षात चार पटीने पुण्यातले भाव वाढलेत. सामान्य माणुस पुण्यात राहु शकणार नाही याची पुरेपुर काळजी आपले नेते लोक घेत आहे. २ बी.एच.के प्लॅट पुण्यात कुठेही गेलात तरी ३०-३५ लाखाच्या खाली मिळत नाही. आयुष्यात फक्त घर घेणं हे एवढच काम नसत कॉमन मॅन चं, त्याची अनेक स्वप्नं असतात आणि ती स्वप्न ही खुप छोटी छोटी असतात. एक छोटंस घर घ्याव, दररोज लागणारया वस्तु विकत घ्याव्यात, आपल्या मुलांना चांगल्या शाळेत घालावं, त्यांच नीट शिक्षण करावं , जमलंच तर एखादी दु-चाकी घ्यावी, मुलगी असेन तर तिच्या लग्नासाठी एक एक पैसा जमवुन तिचं लग्न करावं आणि आयुष्याच्या शेवटी पेन्शन नाही मिळाली तर थोडाफार पैसा बँकेत जमा करावा. पण एवढं करण सुद्धा त्या कॉमन मॅन ला जमत नाही. घरासाठी मोठ्मोठे लोन काढा, भलेमोठे EMI भरा, महिन्याचा पगारातुन भला मोठा हिस्सा गेल्यावर राहिलेल्या पैशातुन २४ तास न मिळणारया विजेचे विजबिल, सोसायटी बिल, फोन बिल, रात्री-अपरात्री येणारया पाण्याची पाणीपट्टी, नगरपालिकेचा टॅक्स , मुलांची शिक्षणाची फी, त्यांचा महिन्याचा खर्च, महिन्याच रेशन, त्यात डाळ , साखरेचे भाव गगनाला भिडलेले, दररोज ऑफीस ला जाण्याचा खर्च, येणारे पै-पाहूणे, आजारपणं, जीवन विमाचे हफ्ते, टॅक्स वाचवण्यासाठी करावी लागणारी सोय आणि त्याचे हफ्ते ...अशा कित्येक गोष्टी या कॉमन मॅन ला त्या महीन्याच्या पगारातुन भागवाव्या लागतात. हे सगळं करता करता तो अगदी मेटाकुटीला येतो. त्याला जीव नकोसा होतो. त्याचा अख्ख आयुष्य हे हफ्ते भरण्यातच जातं. घर ही एकच गरज नसते त्याची,अजुनही कित्येक गरजा असतात त्याच्या. त्याला कोण समजावुन घेणार. कोण आणि कधी विचार करणार याचा.

(क्रमशः : हे संभाषण असंच चालु राहणार आहे )